Anny van den Boogaard
"Liever een glimlach dan honderd gulden"
to the pictures / naar de foto's
De Kleuters van 1957.
Een vrouw tussen vijf mannen is een slaaf, een man tussen vijf vrouwen is een graaf. Dat zei haar moeder altijd. Anny van den Boogaard heeft dat nooit zo gevoeld, zegt ze. Toch groeide ze op tussen vier broers en werd het ‘zorgen voor anderen’ haar letterlijk met de paplepel ingegeven.
Alleen een eigen kind om voor te zorgen – dat werd haar en haar man Henk onthouden. Ze praat er niet gemakkelijk over, ze heeft dat ‘geaccepteerd’, zegt ze. “De natuur beschikte anders. En op een onnatuurlijke manier wilde ik het niet.” Ze zwijgt, dan zegt ze: “We hebben ons leven toen maar op een andere manier ingevuld.”
In 1976 - vier jaar na hun huwelijk - keerden ze uit Boxtel terug naar Wijbosch. Haar vader was 65 geworden. Het ouderlijk huis werd verbouwd en Anny en haar man gingen er samen met haar ouders wonen. In het begin ging dat allemaal heel gemakkelijk, maar in 1988 sloeg het noodlot toe. Haar moeder kreeg een herseninfarct – een deel van de hersenen stierf af. Dat herhaalde zich en herhaalde zich.
Het zorgen voor haar ouders kreeg toen een andere dimensie. Moeder werd slechter en slechter, werd niet meer aanspreekbaar. De situatie in huis werd stilaan onhoudbaar - en duurde niettemin voort tot 1993, toen beide ouders uiteindelijk een verzorgingshuis belandden.
Het werd leeg en stil in huis en na de dood van Anny’s ouders werd het er nog stiller.
Toen meldde Anny zich als vrijwilligster in het verpleeghuis, aan de overkant van de straat. Daar is ze nu, twee halve dagen in de week. Ze zorgt weer. Ze helpt met het ontbijt, ze doet spelletjes, ze helpt met het middageten.
“Ze hebben me een betaalde baan aangeboden, maar dat wil ik niet. Ik wil niet op roosters, ik wil niet dat anderen zeggen wat ik moet doen. Nu kan ik al mijn aandacht geven aan de mensen daar. Ik heb liever een glimlach dan honderd gulden.”