to the pictures / naar de foto's

De Kleuters van 1957.

Martinus werd vroeger altijd Tinie of Tien genoemd, maar Mien vond dat een rare naam.
Vandaar dat hij nu gewoon Math heet.

Op de lagere school zei meester Hendriks tegen hem: “Het leren valt bij jou niet mee, maar aan de rest mankeert niks. Jij komt er wel”.

Math ging dus naar de lts. Na anderhalf jaar haalden zijn ouders hem weer van school. “Er moest thuis gewerkt worden. Dag en nacht.” Hij zegt het met een bittere toon.

“Ik was het zwarte schaap. Mijn ouders hadden een meisje gewild. Er was al één jongen. Dat ik ook een jongen was, heeft mijn moeder me nooit vergeven. Ze wilde me niet. Je gelooft het misschien niet, maar als mijn oma er niet geweest was, had ik hier nu niet gezeten.”

Als kind droomde hij al van draglines. “Dat komt natuurlijk omdat je geen speelgoed had. Andere kinderen speelden met zo'n ding”, zegt Mien, zijn vrouw. “Ik heb thuis nooit niks gehad”, beaamt Math. “Sinterklaas bestond voor ons niet.”

Zijn vader was boer en had ook een klein loonbedrijf, met een tractor, een ploeg, een hooipers en een grasmaaier. Math zat graag op die machines. “Mijn vader wilde later dat ik dat loonbedrijfje zou overnemen, maar daar zag ik geen toekomst in. We hadden niet eens een kraan.”

Hij is een van de weinigen die zijn jeugddroom werkelijkheid zag worden. Zo gauw hij kon ging hij van huis weg. Werken. Inderdaad, op een kraan. Nu zit hij al weer bijna vijftien jaar op een hydraulische graafmachine. Een monster van 35 ton. Het werk biedt variatie: sloopwerk, grondverzet, zand laden, blokken beton oppakken of kapot knippen. “Ik kan er alles mee doen, de gekste dingen. Ik ben de beste”, zegt hij. “Die machine, dat is mijn leven.”

---