to the pictures / naar de foto's

De Kleuters van 1957.

Toen Geertjes moeder in 1983 stierf, viel het gezin uit elkaar. De acht kinderen gingen hun eigen weg. Vader was zeven jaar eerder al overleden. “Als mijn moeder was blijven leven was ik nu misschien nog niet getrouwd. En als ze allebei gezond waren geweest, was ik al veel eerder weggeweest.”

Geertje de Ruijter herinnert zich haar ouders vooral liggend in hun ziekbed, vastgekoppeld aan een zuurstoffles. “Ze waren altijd ziek, een longkwaal. Mijn zus Ria en ik draaiden meestal op voor de verzorging. Daardoor heb ik nooit een jeugd gehad”, zegt ze.

Ook later, toen ze al werkte, bleef de verantwoordelijkheid. “Als ik nachtdienst had in het ziekenhuis in Den Bosch, piekerde ik of thuis de zuurstoffles wel goed bediend werd.”

Ze klinkt niet bitter, maar ze is wel vastbesloten om haar eigen kinderen – twee zoons – te geven wat ze zelf tekort kwam. Aandacht dus, véél aandacht. “Ik heb kinderen gepakt voor mijn eigen, niet voor een oppas”, zegt ze kortaf.

“Niets. Ik ben gewoon saai”, antwoordt ze ontwijkend op de vraag welke hobby’s ze heeft. Dat ontlokt zoon Stefan een protest. Saai? Zijn moeder? Integendeel! Al tien jaar lang staat ze trouw elke zaterdag langs de lijn. Edwin keept en Stefan speelt in het veld. Geertje moedigt aan. En als er spelers ontbreken gaat ze zonodig zelf in het doel staan.

Ze vindt voetbal kei-leuk zegt ze. Maar in het begin was het gezelliger. De sfeer is de afgelopen tien jaar veranderd. Er wordt nu vaak gescholden, op de scheidsrechters vooral. Niet de voetballers misdragen zich, maar de ouders langs de kant. Die zijn agressiever geworden, op het a-sociale af, vindt ze. “Als er een doelpunt valt, krijgt de scheidsrechter daarvan tegenwoordig de schuld.”

---