Ongedocumenteerd in Nederland
tekst
Rian Ederveen
Mensen zonder verblijfsvergunning worden ‘ongedocumenteerden’ genoemd omdat ze geen verblijfsdocumenten hebben.
Deze groep migranten heeft weinig rechten: ze mogen niet legaal werken en komen ook niet in aanmerking voor bijstand of een sociale huurwoning.
Daarom werken ze vaak zwart of ze worden ondersteund door familie, kennissen of liefdadigheidsinstellingen. Ze wonen in bij landgenoten of ze onderhuren.
En ze zijn altijd bang om ontdekt en teruggestuurd te worden.
Soms gaat het om afgewezen asielzoekers die het niet eens zijn met de afwijzing en bang zijn voor terugkeer.
Er zijn kinderen en buitenlandse partners die bij hun familie in Nederland willen blijven omdat die familie
wel legaal in Nederland verblijft. Maar zelf kunnen die partners en kinderen niet aan de verblijfsvoorwaarden
voldoen.
Er zijn arbeidsmigranten die laaggeschoold werk doen waarmee ze te weinig verdienen om te kunnen legaliseren.
Er zijn staatlozen die nergens naar toe kunnen maar toch geen verblijfsvergunning kunnen krijgen.
Naar schatting van het wetenschappelijk onderzoeksbureau van het ministerie van justitie (WODC) verblijven er in 2018 tussen de 23.000 en 58.000
ongedocumenteerden in Nederland zijn: mannen, vrouwen en kinderen van heel veel verschillende nationaliteiten.
Vaak verblijven ze in de grote steden en wijken waar veel migranten wonen, daar vallen ze minder op.
Hulpverleners zetten zich vooral in voor afgewezen asielzoekers.
Zij pleiten voor een soepeler toelatingsbeleid met meer aandacht voor humanitaire aspecten.
Fotograaf Piet den Blanken portretteerde enkele van de ongedocumenteerden.